Hoera, een diploma! Ik mag me vanaf heden gediplomeerd vertaler Duits noemen. Ik heb daarmee naast mijn 2 Masters of Science en een Bachelor of Science ook een Bachelor of Arts in de wacht gesleept. Niet dat het erg cool is om over je diploma´s op te scheppen.
“Jij was vroeger zeker zo´n vreselijk kind dat wél altijd haar huiswerk had gemaakt”, werd mij laatst enigszins nijdig toegebeten. Ik kon niet anders dan dat beamen. Ik vond school leuk. En het leren ging me ook nog eens makkelijk af. Dat kost je op de basisschool en de middelbare school flink wat populariteitspunten kan ik je vertellen.
Met de huidige krapte op de arbeidsmarkt wordt het stapelen van diploma’s ook niet erg op prijs gesteld. We hebben namelijk minder papiertjes nodig en meer mensen die vooral doen: mensen die voor de klas of aan het bed staan, mensen die stenen stapelen of in je gootsteenkastje liggen. Vakmensen.
De keuze om te starten met de opleiding tot vertaler Duits werd grotendeels ingegeven door de wens om terug te gaan naar mijn roots (ik ben half Duits) en meer te doen met mijn liefde voor taal. Daarnaast vond ik het fijn om een “echt vak” te leren. Althans, zo voelde dat voor mij. De meeste universitaire studies leiden je niet op tot een specifiek beroep. Het sprak me aan dat deze opleiding weliswaar een theoretische basis legde, maar toch vooral praktisch was ingestoken. Je leerde de kneepjes van het vertaalVAK.
Stage als verrijkende én ontnuchterende ervaring
Een belangrijk onderdeel van deze opleiding vormde de stage. Yes, op mijn 36ste mocht ik weer stage lopen. Een verrijkende en ontnuchterende ervaring die ik iedereen kan aanraden. Ik mocht dan misschien wel meer levensjaren tellen dan de meeste van mijn collega’s, maar op professioneel vertaalniveau liepen zij mijlenver op mij vooruit. De eerste maand van mijn stage zat ik nog in Berlijn. Samen met de hippe Berlijners zat ik in het café aan mijn latte met havermelk en ploegde me door ingewikkelde vertalingen van teksten over landbouwvoertuigen, zenuwachtig op de klok kijkend omdat de deadline alweer naderde. Eenmaal klaar trakteerde ik mezelf dan op een flinke bel wijn. Met een uurvergoeding van 1,50 euro moest ik daarbij keer op keer bij het afrekenen constateren dat de wijn de financiële opbrengsten van die dag grotendeels teniet had gedaan.
De overige maanden kreeg ik ook fysiek een kijkje in de keuken van het vertaalbureau. Erg leuk en interessant om op die manier kennis te maken met een heel ander werkveld. Bedankt Ludejo!
Hoe concreter, hoe beter
Intussen heb ik me alweer ingeschreven voor de volgende opleiding. Deze is nog weer een slag concreter. Ik ga leren boekhouden. Yes, je hoort het goed. Ik ga lekker in de cijfertjes duiken. Met de huidige situatie, waarin ik het zelfstandig en sociaal ondernemen onder de knie probeer te krijgen, loop ik aan tegen mijn beperkingen op dit gebied. Ik verheug me er dan ook zeer op om straks weer iets beter te begrijpen waar ik mee bezig ben. En natuurlijk opnieuw een diploma toe te voegen aan de verzameling, dit keer op MBO4-niveau.
De oplettende lezer ontdekt nu misschien een rode draad in mijn diploma-queeste. Ik klim de ladder niet omhoog, maar juist naar beneden! Dit sluit mooi aan op de huidige discussie over de waardering die we toekennen aan praktisch geschoolde mensen. Ik ga die discussie hier niet over doen. Wat ik wel weet is dat naarmate ik ouder word, ik meer behoefte krijg aan concreetheid in mijn leven. Aan het einde van de dag wil ik tastbaar resultaat geboekt hebben: een product af hebben, iemand een beetje blijer gemaakt hebben of gewoonweg een factuur gestuurd hebben voor bewezen diensten. Daarbij blijf ik graag leren en veel huiswerk maken. Of ik dat wel op tijd af heb? Domme vraag!