Wie ben ik en hoe kom ik tot een betere versie van mezelf? Zodra ik begon met werken, stonden deze vragen centraal. Met behulp van Management Drives kwam ik tot het inzicht dat ik groen (mensen verbinden), geel (analyseren) en blauw (structureren) ben. Volgens de Belbin-test ben ik een brononderzoeker (hartelijk en nieuwsgierig) en plant (vrij en creatief denker). De Myers-Briggs Type Indicator gaf me de afkorting ENTP (Extraversion, iNtuition, Thinking, Perceiving). Tijdens de hartcoherentie-training leerde ik ademhalingstechnieken om mijn hartritmevariatie positief te beïnvloeden. In een leergang genaamd “authentiek leiderschap” verkeerde ik een aantal dagen met een groep in een bosrijke omgeving. Onder leiding van een coach probeerden mijn collega’s en ik meer inzichten in onszelf en onze relatie met anderen te verkrijgen. We keken elkaar diep in de ogen, er werd gehuild en ’s avonds dronken we veel wijn om de opgerakelde jeugdtrauma’s snel weer te vergeten…
De therapiecultuur
Inmiddels is er een hele industrie ontstaan die ons en onze teams graag helpt om betere versies van onszelf te worden. De documentaire “Nu verandert er langzaam iets” confronteert ons met de uit de hand gelopen therapiecultuur die is ontstaan. Hoewel “uit de hand gelopen” een eigen interpretatie is. De documentairemaakster filmt namelijk met een wijd shot en zonder commentaar. We zien een manager rondstampen in een manegebak, met varkens knuffelende kantoorklerken en aanvankelijk rustige ingetogen mannen die het na verloop van tijd onder aanmoediging liggend op de grond uitschreeuwen.
Het is niet zozeer mijn bedoeling om een punt te maken van de gebrekkige wetenschappelijke onderbouwing van veel van dit soort zaken of het zelfs maar belachelijk te maken. Ik verbaas me vooral over het gemak waarmee mensen en organisaties hier grote hoeveelheden tijd en geld aan uitgeven, terwijl er andere en goedkopere manieren te bedenken zijn om tot diepere inzichten in je persoonlijkheid en verbinding met je team te komen. Eén van die manieren kwam ik eigenlijk per ongeluk tegen en heet de Socialrun.
De Socialrun als coachings-sessie
De Socialrun is een non-stop estafetteloop van 555 kilometer die in 48 uur wordt afgelegd. Er zijn twee subteams die elk bestaan uit vijf lopers, 2 fietsers, een chauffeur en een navigator. De route kent verschillende etappes van zo’n 55 kilometer, waarbij de lopers elkaar elke 2 kilometer afwisselen. De lopers die niet aan de beurt zijn zitten in het busje. De fietsers fietsen non-stop door. Na de etappe begeeft het gehele subteam zich naar een rustplek waar in korte tijd gegeten, geslapen en als je geluk hebt misschien ook gedoucht kan worden. Daarna wordt het andere subteam weer afgelost.
Vrijdags begint het event en is het nog leuk. Eenmaal onderweg raak je je waardigheid vrij snel kwijt als je noodgedwongen gehurkt zit achter de bosjes, omdat Moeder Natuur geen boodschap heeft aan het feit dat er geen toilet in de buurt is. Zaterdagnacht slaat de vermoeidheid toe. De een wordt dan druk, de ander chagrijnig en weer een ander kan alleen maar janken en wil naar huis. Zondag lijkt als in een mist aan je voorbij te trekken. De finish is een cocktail van pure euforie en dodelijke vermoeidheid. Na wat broodnodige rust is het de euforie die blijft, gepaard met trots op je eigen fysieke en mentale kracht en verbondenheid met de mensen met wie je dit meegemaakt hebt. Geloof me, hier kan geen coach of teambuildingssessie tegenop.
Uit je comfortzone
Wat zijn de factoren die maken dat een dergelijke run zo’n impact heeft op individu en team? Het eerste is natuurlijk de slaapdeprivatie. Dat is niet voor niets een befaamde martelmethode en kan het slechtste in mensen naar boven halen. Er is geen moment om je even terug te trekken en 48 uur een masker dragen is niet mogelijk. Je moet daardoor tonen wie je werkelijk bent. Het event haalt je mentaal én fysiek uit je comfortzone. Je leert dat je tot meer in staat bent dan je dacht, maar ook dat je op slechte momenten om hulp kunt vragen en dat het team je dan draagt. Je werkt samen toe naar een doel, enerzijds het fysieke doel van de finish. Anderzijds het “goede doel”, in dit geval het bespreekbaar maken van psychische kwetsbaarheden (hoe passend).
Zingeving door zelfontplooiing?
Het allerbelangrijkste heb ik echter nog niet genoemd. Wat verdwijnt tijdens zo’n event is die eeuwige gerichtheid op onszelf. We zijn zo gewend om de manager te zijn van onszelf als project, ons eigen succes en falen. Zelfs als we bij elkaar zijn, zitten we vaak elk op ons eigen geïndividualiseerde eilandje. De coaches en leergangen doen ons geloven dat de zin van leven en werk bestaat uit zelfontplooiing. Viktor Frankl, die de Holocaust overleefde, wist te vertellen dat het anders lag:
“Mens zijn verwijst altijd naar en is altijd gericht op iets of iemand anders – of het nu gaat om een doel dat je wilt bereiken of een ander die je ontmoet. Hoe meer we onszelf vergeten – door toewijding aan een doel of het liefhebben van een ander – hoe menselijker we worden.”
Viktor Frankl
Zinzoeken is een sociaal en geen individueel gebeuren. Het gaat over het nastreven van een hoger doel dan jezelf. Over de voldoening voor een ander te zorgen in plaats van vooral voor jezelf en de bescheidenheid om voor je te laten zorgen als het even wat minder gaat.
APK-moment voor de (team)geest
Mijn jaarlijkse Socialrun is verworden tot een APK-moment voor de (team)geest. En net als bij een APK kijk ik er tegenop, maar ben ik blij als ik geweest ben. Ik gun het iedereen om zijn of haar eigen soortgelijke APK-moment te vinden. Wat zou het een verrijking zijn als we kappen met al die dure ikkige ontwikkeltrajecten en in plaats daarvan het geld en de tijd besteden aan al die mooie goede doelen die er zijn! Een betere wereld begint niet bij jou, maar bij de ander.
Vind je het leuk om ons Socialrun-team te sponsoren? Dat kan via deze link. Veel dank!