Misschien is dit het wel

Alweer bijna drie weken onderweg in mijn zogenoemde sabbatical… de tijd vliegt. Het voelt nog heel erg als een vakantie met als enige verschil dat je de must-sees van de bestemming er niet binnen een week doorheen hoeft te jassen. En in plaats van heel binnenkort de koffers weer te moeten pakken, mogen we nog even langer blijven. Dat voelt als een luxe.

De heenreis naar Granada voelde bevrijdend. De stress van alle voorbereidingen viel van me af. Het enige wat ik hoefde te doen, was op tijd in de juiste trein stappen. Ik had voor kilometers aan boeken op mijn e-reader staan. In plaats daarvan heb ik vooral naar buiten gekeken en het landschap aan me voorbij zien trekken. In de verte staren schijnt goed te zijn voor je ogen, zeker na een hoop beeldschermtijd. En ook voor je brein is het goed: het is ervoor gemaakt om te dwalen in plaats van alleen maar te focussen.

Moeders hebben vaak gelijk

Het is makkelijk in deze stad om contact te maken, zelfs met Spanjaarden die het Engels niet machtig zijn. Want ja, mijn Spaans is niet om over naar huis te schrijven. Dat zit me best dwars. Ik heb mijn Spaans cursus in Nederland halverwege afgebroken – door corona gingen de lessen over van fysiek op online. En zoals inmiddels genoeglijk bekend, ben ik daar niet zo weg van. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ook de fysieke les me best zwaar viel. Na een dag werken had ik moeite om de lesstof in de drie uur durende les in de avond goed te verwerken. Nu pas merk ik hoe versnipperd mijn aandacht eigenlijk was: werk, vrijwilligerswerk, studie, cursus, schrijven, etc. Ik deed het allemaal en daardoor misschien alles een beetje half.

Sei nie ein Wind- und Wetterhahn
und fang nicht immer Neues an
Was du dir wohl hast vorgesetzt
dabei beharre bis zuletzt
Wer viel anfängt zu gleicher Zeit
macht alles halb und nichts gescheit

Robert Reinick – Duitse dichter

Dit gedichtje heeft mijn moeder vroeger in mijn poesiealbum (wie kent het nog?) geschreven. Terwijl ik de eerste alinea’s van deze blog schreef kwam het versje ineens in me naar boven. Ik kon het me nog woord voor woord herinneren en reproduceren. Moeders hebben vaak gelijk, zeggen ze. Misschien is dat wel waar. Ik vind het fijn dat ik me nu vooral op mijn studie kan richten, ruimte heb om toekomstplannen uit te werken en tussendoor van de stad en de omgeving kan genieten. Het is een overgang van moeten naar mogen. Van veel dingen half naar een paar dingen met aandacht doen.

Gelijkgestemde, dolende zielen

Er blijken genoeg gelijkgestemde zielen rond te dolen in deze stad. Vaak hebben ze een soortgelijk verhaal. Zo hebben we Maeve leren kennen uit Dublin. Ze is gynaecoloog, maar haalt geen bevrediging uit haar werk. Ze is van plan het roer om te gooien en Engelse literatuur te gaan studeren in Cambridge en in Londen te gaan wonen. Door parttime te blijven werken als arts kan ze haar studie bekostigen. Haar droom is om voor een tijdschrift zoals The Lancet te schrijven. Tot die tijd reist ze _­ – eerst door Australië, nu door Spanje.
Fabian uit Berlijn is een paar maanden aan het rondreizen, terwijl hij af en toe aan remote working doet voor een startup in medische technologie. Hij wordt gedreven door onrust, zegt hij zelf. Lang op één plek zijn lukt hem niet. Hij vindt het niet erg om te werken, maar wil vooral ook dingen beleven.
Rebekka uit Keulen is vertrokken uit haar vertrouwde omgeving om in haar woorden “haar leven compleet om te gooien” en is sindsdien meer dan gelukkig. Ze is nog zoekende naar werk waar ze echt plezier aan beleeft.

I’m fuckin saving babies lives and still it’s not enough

Allemaal lijken we op zoek. Op zoek naar geluk, bevrediging en ook verbinding. We zetten hier onze eventuele gereserveerdheid opzij om allerlei wildvreemde mensen te ontmoeten en hun verhalen te horen. Om samen te eten, te drinken, te dansen, een wandeling in de Sierra Nevada te maken of naar de hammam te gaan. Waarom doen we dat toch? Volgens Maeve is het de kwaal van de millennials: goed is nooit goed genoeg. We zijn nooit tevreden en altijd op zoek naar meer en beter. “I´m fucking saving babies lives and still it´s not enough.”  
Fabian is er positiever over: we hebben als millennials meer kans om het leven anders vorm te geven en ook andere waarden dan eerdere generaties. Daarom zoeken we naar manieren om volgens die waarden te leven.
Rebekka is er minder filosofisch over: “just create the life you want to live and adventures await”, schrijft ze op haar Instagram-profiel. En dat is wat ze doet, creëren en avonturen beleven.

Misschien is dit het wel

Midden op het dak van het stadhuis van Granada op de Plaza del Carmen staat een groot ruiterstandbeeld gemaakt door Ramiro Mejías. Het stelt een bewegend paard voor, waarvan drie benen op gouden bollen staan. Een geblinddoekte, naakte ruiter zit op het paard en houdt een vierde gouden bol in zijn rechterhand. Het beeld staat symbool voor geluk en het bereiken van een moment van triomf, van volmaakt maar kortstondig evenwicht. Een moment waarvan je je pas bewust wordt als het al voorbij is en de blinddoek die onze ogen bedekt, wegvalt.
Ik loop regelmatig langs dit standbeeld, omdat het op de route ligt naar de supermarkt. Misschien is het standbeeld wel een waarschuwing voor alle dolende zielen in de stad. Stop met zoeken naar het volmaakte geluk, want je weet pas dat je het gevonden hebt als het alweer voorbij is. Maar eigenlijk is de oproep op iedereen van toepassing, of je nu op reis bent, aan het werk, of in de waan van de dag leeft. Dat we gewoon even stoppen met zoeken, streven en verlangen. En in plaats daarvan, onderweg naar welke supermarkt dan ook, even stilstaan, onze ogen dicht doen en denken: misschien is dit het wel.