wat was ik gelukkig in de Week van het werkgeluk
toevallig in die week
nagenietend met mijn collega´s met wie ik samen in 48 uur
555 kilometer heb afgelegd
tijdens een event dat onbedoeld staat voor alles wat nodig is
om werkgeluk te ervaren
voor iedereen die niet vanzelfsprekend geluk ervaart en toch
krachtig is in kwetsbaarheid
ik moet echter bekennen: dergelijke weken maken mij altijd
een tikkeltje cynisch
en laat cynisme nu net het kenmerk zijn van
een ongelukkige werknemer
zo’n type die zondagavond baalt dat het morgen
alweer maandag is
iemand die zich ergert aan een collega die veel praat maar
verrassend weinig zegt
die moe wordt van een vergadering zonder agenda
die toch uitloopt
eentje die somber en zwijgzaam in een videocall hangt
permanent op mute
en de Chief Happiness Officer beschouwt als
de nieuwste bullshit-baan
mag ik in plaats van gelukkig niet dankbaar zijn dat ik
überhaupt nog een baan heb
misschien niet elke dag awesome en high-fivend maar wel
een salaris en niet failliet
geen overuren draaiend omdat ik geen
vitaal beroep uitoefen bovendien
wil ik eigenlijk wel werkgeluk als het toch vooral draait
om meer productiviteit
een kapitalistisch sprookje dat ons leert dat we werken
om te groeien
de enige manier in deze neoliberale wereld
om te zijn
mag ik mijn geluk verklaren tot
mijn eigen privédomein
mijn eigen geluk niet ervaren als maakbaar maar
van hogerhand gegeven
“wees gelukkig” als imperatief verwijzen naar het
land der fabelen
en in melancholie zwelgen wanneer ik daar
zin in heb
wil ik niet liever een Week van het werkleed
denkend aan collega’s
die heel moe zijn of zelfs opgebrand
pratend met collega’s
die stiekem al jaren zoekende zijn in hun loopbaan
luisterend naar collega’s
die kleine en grote tegenslagen ervaren in het leven
waardoor werkgeluk gelukkig
weer gerelativeerd wordt